ความเศร้าคงจะกัดกินยี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวันของฉัน เว้นเสียแต่ว่าฉันยังต้องแบ่งปันเวลาบางส่วนให้กับการทำงาน กิน ดื่ม
ขับถ่าย เข้านอน และเริ่มต้นวันใหม่อีกครั้ง พอมันเกิดขึ้นซ้ำๆ ฉันก็ชักจะเบื่อหน่าย เบื่อหน่ายที่ตัวเองเศร้า
และเอาแต่ขับเคลื่อนแต่ละวันราวกับคนสิ้นหวังกับชีวิตไปซะทุกเรื่องทุกราว ฉันจึงเริ่มต้นแบ่งปันเวลาบางส่วน ให้กับการเดินช้าๆ
(บนพื้นทางเท้าที่ยอดแย่) พูดคุยกับคุณป้าที่ขายลอตเตอรี่ (แม้ว่าฉันจะไม่ได้ซื้อ) ใช้ชีวิตให้ช้าขึ้น คิดให้ช้าขึ้น
พยายามและอดทนให้มากขึ้น

เอ่อ… แต่ความเคว้งคว้างพวกนี้เป็นสิ่งที่น่าอึดอัดชะมัด ฉันไม่กล้าที่จะเศร้า ไม่กล้าที่จะรู้สึก ไม่กล้าที่จะยอมรับความจริง
หรือแม้แต่ความไม่จริง ก็ไม่กล้านึกถึง ในขณะที่หลอดพลังงานของฉันเริ่มแจ้งเตือน และปรับสมดุลตัวเองเข้าสู่โหมดพลังงานต่ำ
เธอน่าจะพอมองเห็นร่องรอยความอ่อนล้าที่ปรากฎอยู่บนร่างกาย สายตา น้ำเสียง หรือ แม้แต่จังหวะการก้าวเดิน (แค่เพียงสังเกต)

กล้ามเนื้อหัวใจของฉันยังคงทำงานอยู่เป็นอัตโนวัติ การขยับตัวของชีพจรที่ช่วงลำคอจนถึงหน้าอก คอยบอกว่า
“ฉันยังไม่ตาย” และยังมีชีวิตอยู่ท่ามกลางความยุ่งยาก ท่ามกลางความรู้สึกที่ว่างเปล่า ให้ห้องที่ว่างเปล่า ในบรรยากาศที่ว่างเปล่า
ฉันพยายามหาวิธีที่จะผ่านเรื่องเศร้า โดยที่ไม่รู้สึกเศร้า หรืออย่างน้อยก็เศร้าให้น้อยที่สุด
(แม้ว่าฉันไม่แน่ใจว่าความรู้สึกหดหู่พวกนี้อยู่นอกเหนือการควบคุมของอำนาจจิตใจหรือเปล่าก็เถอะ)

ในระหว่างที่ฉันพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อหาคำตอบ ฉันกลับพบว่า การกดตัวเองไม่ให้เจ็บปวด ไม่ให้รู้สึกรู้สา ไม่ให้อ่อนแอ
คือ การก่อสร้างความโศกเศร้าที่มีรากฐานมั่นคงแข็งแรง และเลวร้ายเข้าขั้นมหันตภัย “ปล่อยมันไปเถอะ, ฝนมันคงไม่ตกทั้งปีหรอก”

Sadness seems to gnaw at me twenty-four hours a day. Except that I still have to allocate some time for work, eating, drinking, sleeping, and starting a new day again. As it happens repeatedly, I become somewhat numb, numb to the sadness that clings to me, and I keep moving through each day as if I am a hopeless person in life in every way. So, I start to allocate some time for walking slowly (on the terrible sidewalk), talking to the lottery vendor (even if I don’t buy any), living slower, thinking slower, and trying to be more patient.

Oh, but these empty feelings are so suffocating. I do not dare to be sad, do not dare to feel, do not dare to accept the truth or even the falsehood, do not dare to think, while my energy tubes are warning, and adjust myself into a low-energy mode. Maybe you can see the traces of exhaustion on body, gaze, voice, or even the rhythm of steps (just paya little attention).

The muscle of my heart still works automatically, the pulse from neck to chest tells me, “I’m still alive,” and still alive amidst the difficulties. In the midst of feeling empty, in an empty room, in an empty atmosphere, I try my best to find a way out of sadness without feeling sad or at least feeling less sad (though I’m not sure if these feelings are beyond the control of the mind or not).

As I try my best to find the answers, I found that pressing oneself to avoid pain, not feeling anything, and not feeling weak is constructing a firm sadness and dangerous deep down. “just leave it, the rain may not fall all year”.